Leiderschap Lessen van Ray Klassens: Samen Presteren
Lessen van Ray Klaassens over opstaan wanneer iedereen uitgeput is, je teamgenoten helpen, en waarom bedrijven degenen die een stapje extra doen moeten waarderen.
Een Onverwacht Seminar
Gisteren heb ik een seminar bijgewoond dat werd georganiseerd door IO Digital met Ray Klaassens als presentator. Ray is een voormalig militair officier die nu leiderschapsexpert is. Omdat ik niet echt op de hoogte ben van Nederlandse tv-programma's en media, was ik niet bekend met hem, maar mijn collega's vertelden dat hij op de Nederlandse televisie is geweest en nu motiverende lezingen geeft, met name over leiderschap. Na een snelle zoektocht ontdekte ik dat hij zijn militaire ervaring gebruikt om gepersonaliseerde leiderschapsseminars te creëren.
IO Digital bracht hem naar ons bedrijf en stemde het evenement af op onze kernwaarden: Samen Presteren (Performing Together).
Het was een interessante ervaring. De presentatie was in het Nederlands, maar ze hadden koptelefoons voor Engelstaligen met live vertaling (hoewel het horen van twee talen tegelijk wat uitdagend was).
De Twee Dimensies van Werk
Ray sprak over hoe ieder van ons twee professionele dimensies heeft. Eén is wat we hard skills noemen—de technische expertise die we ontwikkelen gedurende onze opleiding en carrière. Dit zijn de zaken die we op ons cv vermelden, van bedrijf naar bedrijf gaan, en constant proberen te verbeteren om onze carrière vooruit te helpen.
Maar dat was niet zijn focus.
De andere dimensie is ons karakter—hoe we reageren in verschillende situaties. Dit karakter openbaart zich het duidelijkst tijdens momenten van crisis. Die momenten waarop iedereen verward is en gewoon zoekt naar iemand die hen de weg wijst. Wanneer het gebouw in brand staat en je op zoek bent naar een ontsnappingsroute, maar niemand het aandurft om een voorstel te doen, iets te zeggen of actie te ondernemen.
Het is in deze momenten dat ons karakter ons naar leiderschap trekt. Wanneer sommigen van ons de moed vinden om een stap naar voren te zetten, een voorstel te doen en actie te ondernemen.
De Video Die Mijn Perspectief Veranderde
Hij liet ons een clip van 2 minuten zien uit Kamp Van Koningsbrugge, een Nederlands tv-programma waarin gewone mensen zichzelf uitdagen in militaire oefeningen.
Wat we zagen: een team moest zware lasten over een lange afstand dragen, alsof ze in een gevechtsituatie waren. Deze lasten hadden verschillende gewichten, en ze over deze afstand dragen was extreem moeilijk. Om het nog moeilijker te maken, bleven ze onderweg extra gewicht toevoegen.
Eén persoon meldde zich vrijwillig aan als teamleider—een vrouw genaamd Shila. Ze begon de lasten te verdelen—teamleden pakten ze individueel of met z'n tweeën op en gingen vooruit. Na uren lopen was iedereen uitgeput. Shila had geprobeerd taken te delegeren en waar mogelijk te helpen. Maar uiteindelijk zagen we haar achteraan de rij, volledig stil.
Plotseling stopt Ray de groep en vraagt Shila naar voren te komen: "Waarom ben je hier niet? Waarom sta je achterin? Waarom zeg je niets?"
Shila antwoordt: "Ik ben zwak. Ik kan niet meer. Ik heb de kracht niet."
Direct daarna vraagt Ray aan de rest van de groep: "Wie is er nog meer uitgeput?" Iedereen steekt zijn hand op.
"Wie denkt er nog meer dat ze niet verder kunnen?" Iedereen steekt zijn hand op.
Toen draait hij zich naar Shila: "Zie je? Iedereen voelt hetzelfde. Het ben niet alleen jij. Iedereen is zo. Maar deze groep heeft jouw aanwezigheid nodig. Ze moeten horen dat ze door moeten gaan. Ze hebben gewoon één persoon nodig die hen de weg wijst. Dit is het moment waarop leiders zich moeten tonen. Wanneer iedereen moe is. Wanneer niemand zelfs meer kan denken!"
Het Slaapzakverhaal
Hij vertelde een ander verhaal over special forces training in Zuid-Duitsland. Teams moeten zich twee weken verstoppen voor het Duitse leger. Het is een tweezijdige oefening—verstoppen (Nederlanders) en zoeken (Duitsers). Ze krijgen voorraden en munitie voor een week en moeten het daarmee doen.
Het interessante voorbeeld: gedurende deze tijd moeten mensen natuurlijk slapen, maar elke persoon kan maar ongeveer 1 uur per keer slapen. Hij legde uit dat je in je kleren moet slapen omdat je geen tijd hebt om ze uit te trekken en weer aan te doen. Iedereen die ooit in een slaapzak heeft geslapen, weet dat de ritssluiting altijd vast komt te zitten aan je kleren en je hem niet gemakkelijk kunt sluiten.
In de winter is slapen zonder slaapzak in de Alpen vrijwel zelfmoord.
Stel je voor dat iemand probeert te slapen, maar de ritssluiting van hun slaapzak komt vast te zitten aan hun kleren. Ze kunnen worstelen om het te repareren, of ze kunnen oncomfortabel slapen met de slaapzak half dicht, wat betekent geen goede slaap. Die 60 minuten worden 0.
Ondertussen slaapt er iemand anders naast hen. Wanneer ze hun maat zien worstelen, kunnen ze zich omdraaien en comfortabel hun 60 minuten slaap krijgen. Of ze kunnen 5-10 minuten nemen om de ritssluiting van de slaapzak van hun maat te repareren en dan slapen.
Als ze helpen, slapen ze 50 minuten, maar hun maat slaapt ook 50 minuten. Dus in plaats van 60 minuten (één persoon), krijgt het team 100 minuten (twee personen) rust. Wiskundig gezien is het voordelig voor het team.
Maar het gaat niet alleen om de cijfers. Het helpt teamgeest op te bouwen. Het brengt deze twee mensen dichter bij elkaar. Het verhoogt de synergie in het team. Het brengt mensen samen, en dat is het belangrijkste.
De Vraag Die Me Aan Het Denken Zette
De vraag was: "Stel je voor, het is 20:00 uur en er is een probleem met je project. Is er iemand die je kunt bellen om hulp te vragen? Ben jij die persoon voor iemand?"
Mijn Persoonlijke Mening
Ik weet eerlijk gezegd niet of dit goed of slecht is. Ik ben die persoon die mensen bellen, en ik help hen met alles wat ik heb. Dit is ontelbare keren gebeurd in mijn 10-jarige carrière, en ik doe het graag. Maar ik weet niet of dit slechte gewoontes creëert voor bedrijven en werkgevers.
In Europa gebeurt dit niet vaak—misschien omdat er duidelijkere grenzen zijn. Ik ben bereid om om 22:00 uur te helpen in noodgevallen, en ik heb er geen probleem mee. Maar in mijn huidige situatie kan ik mezelf er niet toe brengen om iemand te bellen en hen te vragen mij te helpen met iets werk-gerelateerds buiten hun werktijden.
Toen ik projectmanager was, werkte ik zelf op feestdagen, maar vroeg ik nooit een van mijn teamleden om hun vrije dagen op te offeren om mij te helpen. Ik heb mijn team zo opgevoed dat ze aanboden om te helpen wanneer ze zagen dat de situatie extra ondersteuning nodig had.
Leiderschap Creëert Dit Karakter
Ik geloof dat het ontwikkelen van het karakter van mensen om eigenaarschap over hun werk te nemen niet alleen afhangt van het individu—het hangt ook af van de teamleider. Een leider kan dit onderwijzen. Ze kunnen dit karakter creëren en het team helpen groeien.
Maar tegelijkertijd is het hebben van een raamwerk in elk bedrijf en team voor deze situaties iets dat in overweging moet worden genomen.
Over het algemeen vind ik het geweldig om het karakter te hebben om te helpen dingen gedaan te krijgen, of het nu mijn team is of niet. Maar dit mag geen verwachting creëren bij werkgevers dat je verplicht bent dit te doen als het niet onderdeel is van je functieomschrijving!
Dit leren moet tweezijdig zijn! Van ons en van de bedrijven! Bedrijven moeten deze inspanningen waarderen! Mensen moeten weten dat als ze deze gunst verlenen, het bedrijf hen ook steunt.
Alles moet wederzijds zijn.
Laatste Gedachten
Ray Klassens' seminar herinnerde me eraan dat leiderschap niet alleen gaat over technische vaardigheden of functietitels. Het gaat om er zijn wanneer het moeilijk is, je teamgenoten helpen zelfs wanneer je uitgeput bent, en een cultuur bevorderen waarin mensen echt om elkaars succes geven.
Maar het versterkte ook iets waar ik over had nagedacht: gezonde grenzen zijn belangrijk. Bedrijven die oneindige beschikbaarheid verwachten zonder wederzijdse ondersteuning, oefenen geen "Samen Presteren"—ze oefenen "Alleen Presteren."
De beste teams—degenen die echt samen presteren—begrijpen dat toewijding beide kanten opgaat. Wanneer werknemers een extra mijl gaan, moeten bedrijven die inzet herkennen en belonen. Wanneer bedrijven in hun mensen investeren, willen werknemers van nature hun beste geven.
Zo ziet echt teamwerk eruit. Dat is wat samen presteren betekent.